پاورلینک ارائه دهنده خدمات شبکه دولتی است که شبکه انتقال کویینزلند واقع در استرالیا که در آنجا تعداد زیادی از مقره های غیر سرامیکی (NCIs) در ولتاژ های ۱۱۰، ۱۳۲، ۲۷۵ و ۳۳۰ kV تحت سرویس هستند را ساخته و اداره آنرا برعهده دارد. بخش قابل توجهی از این مقره ها واحد های نسل سومی هستند که به پایان عمر پیش بینی شدشان نزدیک می شوند.

عکس: خرابی ناشی از جرقه های صاعقه

عکس: خرابی ناشی از برخورد صاعقه به مقره ای که زمین شده بود

عکس: مقره های فشار که بوسیله جویدگی پرندگان دچار خرابی شده اند

مهندس خطوط انتقال، گلن استپلتون (Glenn Stapleton)، و مشاور تخصصی مقره، تونی گیلسپی (Tony Gilspie)، طی این زمان تجربیات عملیاتی و کلید اصلی مشکلات را مستند کرده اند. علاوه بر این، بازرسی میدانی و تست های آزمایشگاهی بر روی مقره های کامپوزیتی جدا شده از میدا انجام شد تا دیگریدینگ شان طی این زمان مانیتور شود. این تست ها برای تخمین نقطه پایان عمر مقره ها تایین شده بود تا بتوان عملیات جایگزینی آن ها قبل از خرابی و شکست، اولویت بندی و برنامه ریزی شود. یکی از ملاحضات مهم در این پروسه برداشتن و جایگزین کردن این مقره ها با استفاده از روش های خط زنده (Live Line) میباشد.

شبکه AC فشار قوی ساحل شرقی استرالیا، که ۴۵۰۰ کیلومتر از شهر Cairns در شمال کویینزلند کشیده شده است را به پورت آگوستا port Augusta در جنوب استرالیا وصل می کند. این شبکه توسط اداره انرژی ملی اداره می‌شود. بعضی نقاط از ۱۷۰۰ کیلومتر این شبکه واقع در منطقه ساحلی کویینزلند متعلق به پاورلینک کویینزلند بوده و توسط آن اداره می شود.

• ۷۰۰ کیلومتر ۳۳۰ kV
• ۹۸۰۰ کیلومتر ۲۷۵ kV
• ۴۴۰۰ کیلومتر ۱۳۲ kV
• ۴۰۰ کیلومتر ۱۱۰ kV

بیشترین مقدار درخواست در کویینزلند بالغ بر ۱۰،۰۰۰ MW، با افزایش بار سالانه کم نسبت به افزایش رشد نسل قابل تجدید می باشد.  برای مثال، در سال های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۷، ۱۶۰۰ MW انرژی تجدید پذیر اعمال شده و یا در دست ساخت بوده است. جریمه های نقدی نیز توسط تنظیم کنندگان برای زمانی که شار توان در خطوطی که برای تعویض مقره ها ….. شده اند محدود شده باشد نیز در نظر گرفته شده است. این محدودیت ها می تواند در افزایش قیمت برق در بازار بسیار موثر واقع گردد. در حال حاظر، بخش قابل توجهی از مقره های کامپوزیتی در حال نزدیک شده ه پایان عمر خود می باشند و در نتیجه هر گونه تغییری که منجر به خارج از سرویس کردن خط باشد بسیار سخت خواهد بود. در نتیجه اینکه بتوان این مقره های کامپوزیتی را موقعی که خط تحت بار است تعویض کرد، بسیار مهم است.

در اواخر دهه ی ۱۹۷۰ و اوایل دهه ی ۱۹۸۰، نزدیک به ۱۰۰۰ مقره ی کامپوزیتی در کویینزلند بصورت آزمایشی در تعداد کم نصب گردید. بعدا، در سال ۱۹۹۲، نزدیک به ۱۰۰۰ عدد نیز در خط انتقال ۲۷۵ kV تک که از یک جنگل بارانی نیز می گذشت نصب شد. عایق دیسک ها با خوردگی پن بعنوان یک مکانیزم شکست غالب و رایج در بعضی خطوط نزدیک به خط ساحلی دریایی، کیس های شدید مواجه شدند. فیکس کردن دیسک های جدید بر روی پین ها بوسیله دسته های از جنس زینک  فقط باعث افزایش ۲۰ درصدی عمر، یعنی فقط بین ۳ تا ۵ سال در این محیط های با آلودگی دریایی بسیار بالا که تحت معرض باد نیز می باشند. از آنجایی که مقره ای کامپوزیی دارای  جریان نشتی کمتری نسبت به نوع سرامیکی و شیشه ای هستند، در ابتدا به عنوان جایگزین مناسب برای ایم مقره ها در محیط های با آلودگی دریایی دید شدند.

در سال ۱۹۷ توافق شد که از مقره های غیر سرامیکی بعنوان یک استاندارد برای تمامی خطوط جدید استفاده شود. بین سال های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۲ حدود ۲۲،۰۰۰ مقره غیر سرامیکی در خطوط جدید راه اندازی و نصب شد. البته، در سال ۲۰۰۲ مقررات انتخاب عایق های پاور لینک طبق موارد زیر دوباره بررسی شد:

1. عمر قابل سرویس
2. حساس به خرابی توسط نوک زدن پرنده، ابتدا اینطور به نظر می رسید که این اتفاق فقط در زمانی که خط دی انرژی شده رخ می دهد ولی بعدا کشف شد که این اتفاق همیشه در مناطق با ریسک بالا در حال رخ دادن است.
3. تشخیص و حل شرایطی که خیلی قابل فهم فهم نیست.

در این زمان، استاندارد طراحی ساخت مجددا به دیسک های سرامیکیو شیشه بازگشت و مقره های غیر سرامیکی فقط در عملیات های شناخته شده استفاده می شد.  این استراتژی تا کنون نیز در حال پیاده سازی می باشد. کاربرد های کنونی مقره های غیر سرامیکی برای شبک های جدید و یا شبکه های قابل تعمیر شامل:

• دارایی های نزدیک به مردم برای زیبایی شناسی
• ساختار کامپکت و جمع و جور با استفاده از عایق های بازو های مجاور
• محیط های با آلودگی خیلی بالا

در طی زمان، استراتژی مدیریت دارایی و ویژگی های تکنیکال شروع به تغییر کرد. اکنون، مدیریت دارایی به عنوان استراتزی تعویض برای تمامی مقره های غیر سرامیکی با مدیریت ناوگان در نظر گرفته می شود.